Filmrecensie: Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody (2022) Geregisseerd door Kasi Lemmons

---

Een biografische film maken is echt niet zo makkelijk als het wellicht op het eerste gezicht lijkt. Het is lastig om een goede balans te vinden en dingen effectief met elkaar te combineren, in termen van het privéleven en de professionele carrière van je hoofdpersoon. Vaak wordt er dan ook net even iets meer op het één gecontreert dan op het ander, waardoor de ene biografische film vaak ook persoonlijker aanvoelt dan de andere. In dit geval weet de film zich beter te concentreren op de carrière van Whitney Houston dan haar privéleven, wat echter totaal niet slecht uitpakt voor de film.

Meer over de carrière dan over de persoon

Probleem waar veel biografische films tegenaan lopen is dat je natuurlijk slechts een aantal uur hebt om over het volledige of gedeeltelijke leven van je hoofdpersoon en zijn/haar carrière te vertellen. Het is lastig om hier een goed lopend verhaal van te maken en veel biografische films voelen vaak dan ook vrij fragmentarisch.

Zo ook zeker bij "Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody", die je in sneltreinvaart langs de belangrijkste gebeurtenissen in Whitney Houston haar leven neemt. Echt tijd om stil te staan bij dingen en om het verhaal zich natuurlijk te laten ontwikkelen is er dan ook niet. Het is daardoor af en toe wat geforceerd en sprake van goed drama of emoties is er dan ook nauwelijks, maar doordat de film je meer probeert te laten vertellen en zien over de carrière van Whitney Houston is dit toch niet enorm storend allemaal.

Beter voor personen die (nog) geen fan van Houston zijn

Het is dan ook een film die vooral interessant om te kijken is wanneer je nog niet enorm veel over Whitney Houston zou weten.

Ik kan me daardoor ook goed voorstellen dat de personen die haar wel goed kennen en al jarenlang fan van haar zijn, net even iets minder tevreden met deze film zullen zijn. Het is uiteraard niet alleen een film die hen niets nieuws gaat vertellen of nieuwe inzichten zal bezorgen, maar het is ook een film die wat oppervlakkig blijft wat zijn hoofdpersoon betreft. Zo brengt het ons nooit goed in het hoofd van Whitney Houston en doet de film je graag geloven dat het een enorm krachtige en onafhankelijk vrouw was, om vervolgens zo goed als niets te laten zien van wat haar nou daadwerkelijk zo krachtig en relevant, vernieuwend, uniek en origineel binnen de muziekindustrie maakte. 

Ze wordt ontdekt en vervolgens gestuurd en bijgestuurd door de personen om haar heen, waarbij de enige keuze die ze zelf lijkt te maken de liedjes zijn die ze wel of niet zou willen zingen. Ik kan me mede hierdoor heel goed indenken dat veel van haar fans niet enorm tevreden met deze film kunnen zijn.

Goed, maar ook behoorlijk risicoloos

Door echter dus meer puur op haar carrière en muziek te concentreren weet de film echter nog altijd goed te boeien en ook vermaak te bieden.

Het is wat standaard allemaal, maar tegelijk wel goed gedaan. Het tempo is heel aardig en weet alle dingen af te vinken die nodig waren om te laten zien. Het doet dan ook niet heel veel meer dan nodig, maar ook zeker niet minder. Het is dan ook wat lastig om deze film echt enorm geslaagd of slecht te kunnen noemen, doordat het te weinig risico's neemt om het één of her andere te kunnen worden.

Door echter steeds genoeg te blijven doen komt de film nooit tot stilstand en voelt het alsof dingen constant in ontwikkeling zijn. Het weet uiteindelijk dan ook een prima film te zijn over de opkomst en 'ondergang' van een ster, waarbij de opkomst verrassend genoeg ditmaal vele malen interessanter om te kijken is en beter werkt dan de strubbelingen en andere negatieve aspecten uit de tweede helft van de film.

Goed acteerwerk

Belangrijk aspect aan een biografische film blijft natuurlijk ook het acteerwerk. Het is namelijk voornamelijk aan de acteurs om de echte personen tot leven te brengen op het witte doek en ze recht te doen.

Hoewel ik niet denk dat Naomi Ackie enorm veel op Whitney Houston lijkt, weet ze wel degelijk nog altijd de persoon goed tot leven te brengen op het doek. Dat Ackie een goede acteur is wordt ook wel goed duidelijk tijdens het zien van deze film, waarbij het jammer blijft dat de film haar uiteindelijk te weinig te doen geeft qua emoties. 

Het is ook wat onverwachts, maar daardoor zeker niet minder welkom, hoe Stanley Tucci vaak het cement is die de film bij elkaar weet te houden. De enige constante factor in Houston haar leven en de persoon die nooit tot extremen overgaat. Hij weet de film vaak de nodige rust te geven, terwijl zijn personage tegelijkertijd ook goed helpt om het verhaal vooruit te helpen. Het is wellicht ook waar dat Tucci zijn rol minstens zo knap gespeeld is als die van Ackie, maar doordat het een vrij kleine rol is blijft het toch ook wat lastig om hem deze krediet te geven.

Goede kijkervaring, maar toch iets mindere biografie

Door de wat risicoloze benadering is deze film nooit heel sterk qua drama of emoties, maar dat neemt niet weg dat het nog wel altijd knap interessant weet te blijven, in een vermakelijk tempo, met goed acteerwerk en veel aandacht voor de muziek van Whitney Houston. Of de film hiermee ook volledig recht doet aan de persoon Houston zou ik niet willen zeggen, maar als film blijft het wel degelijk een meer dan prima kijkervaring.

7/10

Bekijk trailer