Filmrecensie: Aftersun (2022) Geregisseerd door Charlotte Wells

Zonder er al te veel voor te hoeven te doen, weet deze film toch een hele boel te zeggen en vertellen. Een subtiele film, die zijn verhaal op een zeer natuurlijke manier laat verlopen, maar hierbij vaak wel de juiste snaren weet te raken.

Weet het juiste gevoel te creëren

Tijdens het kijken van de film heb je niet eens zozeer door dat het iets is wat zich langzaamaan aan het ontvouwen is tot iets meer dan dat het in eerste instantie lijkt te zijn.

In eerste instantie lijkt de film niet zozeer oppervlakkig of simplistisch, maar maakt het ook niet heel duidelijk welke richting het op zal gaan of wat het doel is. Niet dat dit overigens veel uitmaakt, aangezien het er zeer effectief in weet te slagen om een gevoel van herkenbaarheid weet te creëren en de kijker op zijn gemak weet te stellen, waardoor het kijken van de film enorm plezierig verloopt.

Herkenbaar en toegankelijk

Dat is misschien ook wel de grootste kracht van de film. Het speelt in op (jeugd)herinneringen en gevoelens die herkenbaar zijn voor mensen, waardoor het echt niet heel lastig is om al snel meegesleept te worden door de film, zonder dat het verder veel met zijn verhaal hoeft te doen.

In zekere zin geeft de film je niet eens veel antwoorden, maar het maakt het je niet lastig om dingen zelf in te kunnen vullen. Het maakt "Aftersun" gelukkig ook enorm toegankelijk als film, die zeker ook niet meer probeert te zijn dan dat het is. Het is een 'kleine' film in zijn opzet wat zijn realisme- en daarmee ook zijn kwaliteit, alleen maar ten goede komt.

Emoties onder de oppervlakte

Met zijn thema's weet het echt wel effectief te zijn, wanneer het op het drama aankomt. Het is geen zwaarmoedige film, maar wel één waarin emoties een zeer grote rol spelen. Emoties die in de film niet eens altijd boven de oppervlakte komen, maar desalniettemin onder de oppervlakte wel altijd goed voelbaar zijn.

Het is meer dan een 'simpele' film over een vader-dochter relatie, maar één die dieper gaat over het jonge vaderschap en het leven in het algemeen. Hierbij is het vooral ook interessant dat het verhaal vanuit het perspectief van de jonge dochter, die zeer sterk en geloofwaardig gespeeld wordt door Frankie Corio, wordt verteld, waarin de belevenissen en veranderen van een jonge meid die richting haar puberteit gaat ook zeker niet onbelicht blijven. Het is een knappe belans en invalshoek die deze film voor zichzelf weet te vinden, waardoor het verhaal ook velle malen beter en sterker weet te werken dan bij de gemiddelde genre-poging vaak het geval is.

Weet veel met weinig te bereiken

Het is een absoluut prettige stijl die de film voor zizhzelf weet te vinden, die vooral ook warm en mensenlijk is. Het maakt de personages en gebeurtenissen allemaal ook net even iets realistischer.

Het is een erg knap geschoten film, die laat zien dat je niet een enorm budget- en een script vol wendingen nodig hebt om tot een effectieve film te kunnen komen. Een erg knappe prestatie van regisseur en schrijver Charlotte Wells, die met deze film laat zien dat ze klaar is voor meer lange speelfilms en om met grote acteurs te gaan werken.

Zonder de acteurs in deze film tekort te willen doen overigens. Zoals eerder gezegd is de jonge Frankie Corio erg overtuigend in haar rol, ook wanneer ze alleen haar gezicht laat spreken. Ook Paul Mescal speelt daarnaast meer dan prima en laat zich van meerdere kanten zien, in de rol als haar vader.

Uitermate effectief

Een film die je erg goed op je gemak weet te stellen, om je vervolgens mee te slepen met zijn simplistisch, maar tegelijk ook zeer effectieve verhaal, vol herkenbare situaties en emoties. Het maakt "Aftersun" een uitermate effectieve film, die niet veel nodig heeft om toch een indruk op je achter te laten.

8/10

Bekijk trailer