Filmrecensie: The Northman (2022) Geregisseerd door Robert Eggers

Zelden is er een moderne film geweest die zo je zintuigen weet te prikkelen als "The Northman". Iets wat ook ongetwijfeld zijn voornaamste doel was, met zijn fantastisch geschoten plaatjes, maar ook prikkelende thema's, die eigenlijk van alle tijden zijn, aangezien ze de diepste oeristincten van de mens weten aan te snijden.

Met veel zorg gemaakt

Zelfs wanneer je niets over Vikingen of Noordse mythologie weet, zal het duidelijk voor je zijn dat deze film met enorm veel zorg en oog voor detail is gemaakt. Het is duidelijk dat op een realistisch en tegelijk ook respectvolle manier de cultuur en personen van welleer worden getoond, tot in de kleinste details.

Zeggen dat deze film enorm realistisch voelt is tegelijk ook wat raar om te doen. Het neemt duidelijk een loopje met realiteit af en toe, waardoor de film af en toe ook meer een fatasie epos om te kijken is. Overdreven droomscène, visuele symboliek. Het is een film die je constant bezighoudt en je blijft prikkelen, zonder dat het overigens 'onmogelijk' of vermoeiend om te volgen wordt, in tegenstelling tot eerdere films van Robert Eggers. Het lijkt dan ook min of meer of al zijn eerdere werk een opbouw was naar deze groots opgezette film, waar alle goede elementen uit zijn eerdere films goed samen weten te komen.

Een intense start

Wat de film ook razendkanp weet te doen, is je aandacht direct vastpakken. De eerste 30 minuten van de film zijn vrij intens, niet alleen qua zijn bloed en geweld. Het verhaal verloopt ook snel en je wordt aan vrijwel alle belangrijke personages geïntroduceerd. Hierna kan de film het zich veroorloven om wat gas terug te neme en zihn thema's zich rustig aan te ontwikkelen, terwijl de kijker op adem komt en dankbaar alle infromatie en visuele aspecten met veel interesse tot zich neemt.

Nee, het is ergens zeker waar dat de film nooit meer zo goed weet te worden als zijn eerste 30 minuten, maar in plaats van spektakel weet het gedurende de rest van de film genoeg andere elementen te bieden waardoor je constant met veel interesse en ontzag blijft kijken.

Indrukwekkend

Visueel gezien is de film voornamelijk ook een pareltje. Zijn soms lange scènes zijn zeer knap gechoreografeerd en zijn kostuums en sets zien er werkelijk meer dan prima uit, waardoor het niet heel lastig is om in je het Scandinavië van de 10e eeuw te wanen. Het geweld wordt ook haast tot kunst verheven in deze film, zonder dat het dingen overigens romantiseert.

Wie wat dieper kijkt zou namelijk zelfs uiteindelijk kunnen zeggen dat het juist een film tegen oorlog en geweld zou zijn, al is het uiteraard ook helemaal prima wanneer je zelf iets totaal anders uit de film zou halen. Er zijn geen goede of foute dingen die je uit de film zou kunnen halen met dit soort films, die dingen tch voornamelijk aan de eigen interpretatie van zijn kijkers overlaat, in plaats van dat het je dingen voor zou kauwen.

Sterke en intense personages

De film weet ook fascinerend en sterk te werken dankzij zijn personages. Net als het verhaal en de thema's zijn ook de personages vrij intens te noemen. Ook is niemand per se goed of kwaad, al maakt de film wel zeer duidelijk onderscheid tussen zijn 'helden' en slechteriken.

Meer gedreven door hun instincten en culturele achtergrond dan wat dan ook, weten de personages zich voort te bewegen in deze film. Vaak ook zonder al te veel woorden, maar je weet wel altijd exact wat er gaande is en door hen heen gaat. Duidelijk ook zeer knap werk dus van zijn acteurs, die allen van deze film echt iets speciaals weten te maken, met met name glansrollen voor Alexander Skarsgård, Nicole Kidman en Claes Bang.