De film Frankenstein (2025) van Guillermo del Toro, met Oscar Isaac als Victor Frankenstein en Jacob Elordi als het wezen, is geen traditionele adaptatie van Mary Shelley’s roman uit 1818. Del Toro gebruikt het bronmateriaal als inspiratie, maar geeft er een geheel eigen draai aan — visueel rijk, emotioneel geladen en filosofisch anders.
Hieronder lees je hoe zijn film zich onderscheidt van het boek, en wat dat betekent voor het verhaal en de thematiek.
1. Een verschoven tijdsbeeld
In Shelley’s boek speelt het verhaal zich af in de late 18e eeuw, midden in de tijd van de Verlichting. Kennis, wetenschap en morele grenzen staan centraal.
Del Toro verplaatst het verhaal naar het midden van de 19e eeuw, tijdens de vroege Victoriaanse periode. De wereld is zwaarder, industriëler, en getekend door oorlog en verlies.
Wat dat verandert:
-
De wetenschap van Victor wordt een symbool van industriële macht, niet enkel intellectuele nieuwsgierigheid.
-
De gotische, visueel donkere stijl van del Toro past beter in deze tijdsperiode en versterkt het gevoel van morele verval.
2. Andere relaties en emotionele focus
In de roman is Henry Clerval de beste vriend en morele tegenhanger van Victor. In de film ontbreekt hij volledig, wat de emotionele balans verschuift.
Elizabeth, in Shelley’s boek de verloofde van Victor, is in de film verloofd met Victors jongere broer William. Dit zorgt voor meer interne spanning en schuldgevoel bij Victor — thema’s die del Toro graag onderzoekt.
Daarnaast staat de relatie tussen Victor en zijn vader veel centraler. Del Toro maakt van vaderschap en erfelijkheid een morele kern van het verhaal. De film draait niet alleen om het scheppen van leven, maar ook om de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt.
3. Een menselijker monster
In Shelley’s boek is het wezen intelligent, welbespraakt en filosofisch. Toch wordt hij door de mensheid verstoten en verandert hij in een wraakzuchtig figuur.
Del Toro legt de nadruk op de emotionele pijn van het wezen. Hij wordt neergezet als een slachtoffer van afwijzing, niet als dader. Zijn daden zijn tragische reacties op een wereld die hem geen plek gunt.
Belangrijk verschil:
De film vraagt niet: “Wat is het kwaad dat het monster doet?”
maar eerder: “Wat zegt onze angst voor het onbekende over onszelf?”
Hierdoor verschuift de toon van horror naar empathie — typisch voor del Toro’s werk.
4. Geknipte en gewijzigde verhaallijnen
In Shelley’s roman vraagt het wezen om een vrouwelijke metgezel, wat leidt tot een moreel dilemma en uiteindelijk tragedie. In de film wordt dit subplot grotendeels weggelaten.
Ook de expliciete moorden op William en Elizabeth zijn aangepast of herschreven. In plaats van wraakzuchtig geweld kiest del Toro voor symbolische confrontaties die meer gaan over schuld, rouw en vergeving.
De film besteedt minder tijd aan de wetenschappelijke details van de schepping en meer aan de psychologische gevolgen ervan. Daarmee verschuift de focus van intellectueel naar emotioneel drama.
5. Een ander einde, een andere boodschap
Shelley’s boek eindigt in wanhoop: Victor sterft en het wezen verdwijnt in het ijs, met de belofte zichzelf te vernietigen. Het is een pessimistisch slot over menselijke hoogmoed.
Del Toro’s film kiest voor een ander pad. Victor en het wezen ontmoeten elkaar nog eenmaal, niet als vijanden maar als twee gebroken zielen. Victor toont berouw, en het wezen krijgt een open einde — een sprankje hoop te midden van verdriet.
De boodschap verandert daardoor fundamenteel:
Waar Shelley waarschuwt voor de gevaren van kennis zonder moraal, pleit del Toro voor vergeving, begrip en de kracht van mededogen.
Conclusie
Guillermo del Toro’s Frankenstein (2025) is geen letterlijke adaptatie, maar een emotionele herinterpretatie. Waar Mary Shelley de nadruk legde op intellectuele thema’s en morele grenzen, richt del Toro zich op de menselijke ziel achter de mythe.
Zijn film is gotisch, weelderig en vol melancholie — een ode aan gebrokenheid en aan het verlangen om gezien te worden.
