Filmrecensie: Ghostbusters: Afterlife (2021) Geregisseerd door Jason Reitman
Ondanks dat het de film vrij aardig lukt om prima vermaak te bieden houdt het zich wel heel erg bezig met de eerste "Ghostbusters" film uit 1984 waardoor het deze film nooit helemaal lekker lukt om goed zijn eigen ding te kunnen doen.
Remake, vervolg of reboot?
Is het een remake? Is het een vervolg? Of is het opnieuw een reboot? Probleem is toch wel een beetje dat het al deze drie dingen tegelijk probeert te zijn.
In grote lijnen is de film wel erg een herhaling van zetten wanneer je deze met de klassieker uit 1984 vergelijkt. Wellicht uiteindelijk te respectvol of te bang om de oude Ghostbusters fans met deze film af te stoten, nadat dit eerder gruwelijk de mist in was gegaan met de Paul Feig "Ghostbusters" film uit 2016. Wat dan ook het geval was, doordat het zich constant bezig lijkt te houden met de eerste Ghostbusters film komt deze film nooit helemaal lekker uit de verf qua originaliteit, maar ook zeer zeker niet qua eigen stijl, terwijl het wel meer dan genoeg goede eigen ideeën leek te hebben.
Doordat de film nooit helemaal lekker zijn eigen stijl door weet te drukken en te vaak teveel op de eerste film leunt, ga je eigenlijk alleen maar nog meer de eerste film waarderen en mis je constant de typische humor, goed op elkaar ingespeelde personages en typische horror momenten uit de Ivan Reitman klassieker. Daar waar alles in de eerste film ook nog goed in balans was, is deze film eigenlijk vooral heel erg vlak door nooit een duidelijke richting te kiezen. Aan de ene kant probeert het duidelijk de fans en liefhebbers van de klassieke Ghostbusters aan te spreken, terwijl het aan de andere kant ook overduidelijk en nieuw en jonger publiek probeert aan te spreken. Doordat het constant op deze twee gedachtes lijkt te hinken lukt het de film ook niet om zijn eigen identiteit te kunnen vinden. Het is daarom ook wat lastig om te zeggen voor wie deze film leuker zou zijn of beter zou werken. Voor de fans van de klassieke Ghostbusters of voor het nieuwe publiek die iets minder- of zelfs helemaal niet, bekend zijn met de eerdere Ghostbusters films uit de jaren '80'.
Feest der herkenning of simpelweg herhaling van zetten?
Het valt in ieder geval ook niet te ontkennen dat de film alsnog leuk weet te werken voor de liefhebbers van de klassieke films. Het is namelijk een feest der herkenning door de terugkeer van bepaalde personages, de Ecto-1 en bekende verhaallijnen. Maar daar waar de film een prima continuering van de filmreeks had kunnen zijn zullen toch ook de meest doorgewinterde Ghostbusters fans moeten erkennen dat de film wel erg een herhaling van zetten is.
Niet dat de film geheel nutteloos voelt in dat opzicht. Het weet namelijk alsnog dingen prima op te zetten voor een vervolgfilm, zonder verder al te veel te verklappen. Een vervolgfilm waarvan ik in ieder geval ook van hoop dat die meer in de stijl en geest van de originele films zal zijn, zonder dat deze alleen maar de oude films probeert na te doen. Mits het vervolg er komt uiteraard. Immer niets is zeker in het leven en al helemaal niet in Hollywood. Zo heeft het idee voor een derde Ghostbusters film met de originele cast decennia lang rondgezongen, zonder ooit van de grond te komen.
Nieuwe personages en locaties
De film probeert een interessant contrast te creëren door voor hoofdpersonen te gaan die een stuk jonger zijn en het verhaal zich op een totaal andere locatie af te laten spelen, maar uiteindelijk doet de film toch ook te weinig met feit dat het zich afspeelt in een veraf gelegen en 'slaperig' klein stadje. De omgeving speelt nauwelijks een rol voor de film, ook doordat de meeste inwoners nauwelijks een rol spelen. De film schreeuwt af en toe echt om een aantal leuke excentrieke rollen, waarbij Paul Rudd in zekere zin aan deze behoefte voldoet, maar ook hij uiteindelijk toch net te weinig zijn stempel op de film weet te drukken.
De jonge personages voegen een zekere avontuurlijkheid aan de film toe, maar uiteindelijk blijven zij toch ook net even iets te matig ontwikkeld om echt leuk- en een grote aanwist voor de Ghostbusters films te zijn. Dat de personages en onderlinge verhoudingen uiteindelijk zo vlak blijven is illustratief voor hoe het verhaal als geheel is geschreven en verteld wordt door regisseur en schrijver Jason Reitman, wiens vader Ivan Reitman mede verantwoordlijke was voor de eerste Ghostbusters films. Wellicht ook een verklaring waarom deze film zo slecht afstand lijkt te kunnen nemen van de eerste film en vaak zo enorm respectvol is, waardoor het vergeet zijn eigen ding te zijn en waardoor op zijn beurt bepaalde emoties ook niet geheel goed werken.
Prima vermaak, maar uiteindelijk toch niet helemaal het wachten waard
Maar ach, de film ziet er meer dan prima uit en weet ook zeer zeker nog altijd meer dan genoeg vermaak te bieden om het gewoon een prima film te kunnen noemen. Of dit echter ook de film was waar de fans meer dan 30 jaar op hebben zitten te wachten waag ik echter toch sterk te betwijfelen. Wat de film uiteindelijk toch vooral doet is dat je heimwee krijgt naar- en nog meer bewondering voor, de eerste twee Ghostbusters films uit 1984 en 1989.
6/10
Bekijk trailer
