Filmrecensie: The Duke (2020) Geregisseerd door Roger Michell


Een film waar weinig mis mee is en een prima tussendoortje, maar niet één die je ook enorm veel meer weet te bieden dan alleen dat.

Goed, maar wel oppervlakkig

Nee, deze film kijken is zeker geen straf. Het is vrij vermakelijk, degelijk gemaakt en heeft een aardig verhaal. Alle ingrediënten die nodig zijn voor een geweldige film zou je zeggen. Daar blijft de film echter net even iets te simpel voor.

Het vertelt zijn verhaal dus kundig en vrij vermakelijk, maar het geen film waarbij je het gevoel krijgt dat die ook enorm de diepte in gaat. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar het gevolg hiervan is wel dat de film vrij oppervlakkig blijft, waardoor het verhaal ook net even iets minder meeslepend en geslaagd weet te werken, wat betreft zijn drama, maar ook zeker het realisme.

Meer een simpele vertelling van gebeurtenissen

Het is een film die meer als een vertelling van gebeurtenissen voelt, in plaats van één die je een goed inkijkje geeft in de 'hoe's' en 'waarom's'. Een film waarin dingen simpelweg min of meer gewoon gebeuren. Ik kan niet echt zeggen dat ik na het zien van deze film enorm meer weet over Kempton Bunton en het verhaal achter de diefstal van het beroemde schilderij van the Duke of Wellington, uit National Gallery in London, waar deze film om draait. 

De film probeert voornamelijk sympathie te wekken voor zijn personages met zijn acteurs en niet zozeer met zijn verhaal. Het is hier succesvol mee tot op zekere hoogte, maar ook zeker niet meer dan tot op een zekere hoogte. Hoe leuk en luchtig de film dingen ook blijft houden, we blijven het hier wel hebben over een ordinaire diefstal van kunst.

Gedragen door zijn acteurs

Het is het type film waarin alle personages snel praten en op elkaar reageren, zoals je wellicht beter kent van "Downton Abbey". En dit werkt zeker goed voor het tempo en in zekere zin ook voor zin vermaak, maar het neemt tegelijk ook veel weg van zijn realisme. Niemand in het echte leven praat immers zo, ook niet in 1961, het jaar waar de film zich in afspeelt. En dat terwijl realisme toch wel hetgeen blijft wat deze film probeert na te streven, met zijn verhaal dat op ware gebeurtenissen is gebasseerd. 

De acteurs kunnen er gelukkig zeker wel goed mee overweg. Ze houden het verhaal dan ook continu goed draaiende en zorgen ervoor dat de film meer dan prima en ook vermakelijk genoeg om te kijken blijft. Hoe deze film geweest zou zijn zonder Jim Broadbent en Helen Mirren? Ik durf er eigenlijk niet aan te denken!

Blijft prima om te kijken

Het is een film waarbij je het gevoel houdt dat er veel mee in had gezeten, maar zoals het is blijft de film gelukkig ook nog altijd prima om te kijken.

6/10


Bekijk trailer