Filmrecensie: Close (2022) Geregisseerd door Lukas Dhont

---

Een film hoeft zeker niet perfect te zijn om toch goed effectief te kunnen zijn en om je ook te raken. "Close" is hier absoluut een goed voorbeeld van. Het weet niet alles even succesvol te doen, maar uiteindelijk weet dit de film weinig te deren. "Close" is een geweldige kijkervaring, door vaak niet de meest voor de hand liggende route te kiezen.

Origineel perspectief voor volwassen thema's

Ondanks dat het vrij simplistisch en rechtlijnig is met zijn onderwerp, weet het toch als enorm origineel te voelen.

Dit komt met name door de benadering, waarin het verhaal vanuit het perspectief van een jonge tiener wordt. Dit houdt ook in dat alle emoties en drama zich om hem heenbouwt, waar hij ook mee om gaat als een typische tiener. Het is wel degelijk een volwassen film, ook over volwassen thema's, alleen dan zonder de typische te verwachten reacties hierop.

Goed herkenbaar

Het maakt de film ook gelijk enorm herkenbaar voor veel mensen. Wij zijn immers allemaal puber geweest en we kunnen ons allemaal nog goed onze eerste goede vriend, de start op de middelbare school en de eerste écht dramatische gebeurtenis uit het leven herinneren.

Het is dan ook zeker niet moeilijk om je in de schoenen van de hoofdpersoon te kunnen verplaatsen, al liggen de tienerjaren misschien al ver achter je. Dat de film Belgisch is, maar ook zeker enorm Nederlands aandoet met zijn omgevingen en de taal (er wordt zowel Frans als Nederlands/Vlaams in de film gesproken), draagt er in dit geval ook absoluut duidelijk aan bij dat veel van de film enorm vertrouwt en herkenbaar aandoet.

Geeft niet alle antwoorden

Het is zeker niet een film die pretendeert alle antwoorden te hebben. Sterker nog, het is een film die uiteindelijk weinig antwoorden weet te geven. Het geeft de film zeker iets onbevredigends, maar aan de andere kant weet het ook wel degelijk goed bij te dragen aan de realistische benadering.

In het leven zal je namelijk ook echt niet alle antwoorden gaan krijgen op de vragen die je hebt. Het geeft de film ook iets minder filmisch en het is in zekere zin ook wel prettig hoe het niet overdreven zijn best doet om indruk op je te maken en geforceerd emoties en reacties bij je op te roepen. Het is een zeer nederige en meer persoonlijke film om te kijken, wat de film ook absoluut siert.

Dit neemt echter niet weg dat door zijn benadering de film ook wat nodeloos traag en lang overkomt. Ondanks dat de film ver onder de 2 uur kort weet te blijven, is het een film die wel degelijk langer aanvoelt. Niet enorm storend, maar het blijft wel iets waardoor het af en toe wat lastig wordt gemaakt om goed met de film mee te kunnen blijven gaan. Het haalt je dan ook wel wat uit de film af en toe wanneer we weer een personage lang zien staren, lopen of fietsen, hoe knap de emoties verder ook zijn geacteerd.

Subtiel geacteerd

Want goed geacteerd wordt er in deze film wel degelijk. Het is altijd wat risicovol om voor jonge kinderen als hoofdpersoon te kiezen, aangezien het veelal nou niet echt de meest overtuigende acteurs zijn. Al helemaal niet wanneer het een erg dramatische film is, met tal van emoties.

Maar de keuze die met deze film gemaakt lijkt te zijn, is dat de jonge acteurs constant dicht bij zichzelf blijven. Dingen worden nooit uitvergroot en juist bewust klein gehouden. Het is misschien dan ook wel één van de meest subtiele films over de puberteit die ooit gemaakt is, zonder dat dit verder ten koste gaat van het verhaal of de verdere emoties van de film.

Maakt indruk

Een enorm realistische- en mede daardoor ook herkenbare film, die knap effectief weet te zijn. Hoe simpel het eigenlijk ook is, de film weet er wel degelijk in te slagen om een blijvende indruk achter te laten, met zijn verhaal, personages en ook zeker emoties.

8/10

Bekijk trailer